Od dziecka (a konkretnie od pierwszej klasy szkoły podstawowej) chciałem zostać księdzem. Jednak kiedy poszedłem do szkoły średniej przestałem myśleć o kapłaństwie. Chodziłem do kościoła na msze w każdą niedzielę ponieważ rodzice mnie zmuszali. Po ukończeniu szkoły średniej zaciągnąłem się do wojska. Byłem żołnierzem przez 3,5 roku. W tym czasie brałem udział we mszy świętej nie z przymusu. Jednocześnie śpiewałem w chórze kościelnym i byłem zaangażowany w kilku ruchach katolickich. Stacjonowałem w jednostce wojskowej na Hawajach. Tam poznałem wspaniałego kapłana, ks. Lee Hightower'a. To on sprawował nade mną opiekę duszpasterską i przygotowywał mnie do kapłaństwa. Często mi mówił, że w przyszłości będę księdzem, a ja mu odpowiadałem, że nie. Ksiądz Hightower bawił się ze mną w taki sposób. W nocy dzwonił do mnie i mówił mi: „Eric, w przyszłości będziesz księdzem” i natychmiast się rozłączał. Na ten telefon oddzwaniałem i odpowiadałem: „Nie, nie będę” i odkładałem słuchawkę.

Przebywając na Hawajach grałem w siatkówkę. Pewnego razu w jednostce razem z innymi żołnierzami rozegraliśmy mecz siatkówki. Wtedy poznałem młodą kobietę, w której zakochałem się i chodziłem na randki. Było nam ze sobą dobrze. Zaręczyliśmy się i planowaliśmy wspólną przyszłość. Niestety moja narzeczona zginęła w wypadku samochodowym 18 grudnia 1993 roku, na krótko przed ślubem. Ta tragedia sprawiła, że nie chciałem mieć z Bogiem nic wspólnego.

Po zakończeniu służby wojskowej dostałem się na studia na Ohio State University. Tam grałem w siatkówkę. Nienawidziłem Boga i obwiniałem Go za śmierć mojej narzeczonej. Stwarzałem sobie różne wymówki, które usprawiedliwiały mój grzeszny styl życia. Jednocześnie nie miałem wyrzutów sumienia. Uprawiałem seks z różnymi dziewczynami i kobietami. Uzależniłem się od pornografii i alkoholu. Stałem się osobą, która miała tylko jeden cel – zaspokoić własny egoizm. Po ukończeniu studiów przez rok byłem zawodowym siatkarzem. Jednak Bóg nie dał za wygraną.

Zrezygnowałem z kariery siatkarza i zostałem nauczycielem w szkole specjalnej. Prowadziłem zajęcia z dziećmi upośledzonymi i cierpiącymi na różne zaburzenia emocjonalne. Pewnego razu jakiś uczeń przyniósł do szkoły pistolet. Podczas lekcji przyłożył mi broń do głowy i groził, że mnie zabije. Na szczęście nie doszło do żadnej tragedii. Jednak ten incydent otworzył mi oczy. Gdyby wtedy ten chłopiec pociągnął za cyngiel to po śmierci znalazłbym się w piekle z powodu mojego stylu życia. Po tamtym wydarzeniu nawróciłem się. Powróciłem do Kościoła i zacząłem się modlić. Poznałem kilka wspaniałych rodzin, z którymi wspólnie modliłem się. W 1997 roku w drugą niedzielę wielkanocną przystąpiłem do spowiedzi po 13 latach grzesznego życia. Kiedy kapłan udzielił mi rozgrzeszenia poczułem się lepiej na duszy. 31 maja w tym samym powiedziałem Bogu: „Tak”. Rok później wstąpiłem do seminarium. 22 maja 2004 roku przyjąłem święcenia kapłańskie.

ks. Eric Bowman

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło:https://catholicaoc.org/vocations/discernment-stories