Nazywam się Bernard, mam 24 lata. Pochodzę z małej wioski Mang, która znajduje się w środkowej Kenii. Dla mnie sakrament pokuty jest prawdziwym skarbem. Wierzę, że jest to znak Bożego Miłosierdzia wobec ludzkości.

Mam świadomość, że jestem grzesznikiem, ale wiem, że spowiedź jest źródłem nadziei dla osiągnięcia zbawienia. Pragnę podzielić się z wami moim świadectwem nawrócenia. Mam nadzieję, że dzięki niemu ktoś, kto ukrywa grzechy na spowiedzi z odwagą wyzna je kapłanowi.

Kiedy miałem 19 lat spowiadałem się dwa lub trzy razy w roku. W ten sposób wypełniałem Przykazanie Kościelne, które nakazuje wiernym przystąpić do sakramentu pokuty przynajmniej raz w roku. Jednocześnie przez cały rok popełniłem wiele grzechów ciężkich, które ukrywałem na spowiedzi z powodu wstydu, jaki czułem w sobie. W takim stanie duszy przyjmowałem Komunię Świętą. Co gorsza racjonalizowałem grzechy, które popełniłem. Wmawiałem sobie, że to były „drobne uchybienia”. To spowodowało, że miałem koszmary. Śniło mi się, że nie mogłem połknąć przyjętej Komunii Świętej, która zawsze zatrzymywała się w moim przełyku. Innym razem w śnie widziałem siebie jak szedłem w ciemności, a po chwili ukazywał mi się siedzący w konfesjonale kapłan, który patrzył na mnie ze współczuciem i złością. Zawsze budziłem się przestraszony i smutny.

Te koszmary obudziły we mnie strach, który spowodował, że zrobiłem sobie rachunek sumienia. Jednocześnie czułem w sobie ogromną niechęć, przez którą nie byłem w stanie wyznać grzechów na spowiedzi. Słyszałem głos w sercu. Ostrzegał mnie, że jeśli umrę w takim stanie duszy to znajdę się w piekle. Dużo modliłem się. Miałem nadzieję, że dzięki temu oczyszczę się z moich grzechów. Jednak ten sam głos dał mi jasno do zrozumienia, że spowiedź jest jedynym sposobem na otrzymanie rozgrzeszenia.

Rozmawiałem z wieloma osobami o sakramencie pokuty. Mój przyjaciel powiedział historię pewnej konsekrowanej osoby, która popełniła jeden ciężki grzech. Nigdy nie wyznała go na spowiedzi. Potem umarła i z tego powodu znalazła się w piekle. Miałem paniczny strach podczas mszy kiedy kapłan w homilii mówił o sakramencie pojednania. Przez dwa lata żyłem w takim stanie duszy.

Potem dostałem się na studia na katolickiej uczelni. W 2003 roku uczestniczyłem w rekolekcjach w Tigonii, które prowadził ksiądz Anthony. Podczas jednej nauki kapłan mówił o wartości sakramentu pokuty. Wtedy zrozumiałem, że nie istnieje taki grzech, który Bóg nigdy nie wybaczy. Odbyłem spowiedź generalną z całego życia, podczas której nie zataiłem żadnego grzechu. Otrzymałem rozgrzeszenie. To sprawiło, że koszmary przestały mnie dręczyć. Po spowiedzi miałem wrażenie, że otrzymałem od Boga nowe życie, a przystępowanie do Komunii Świętej nabrało nowego znaczenia w moim życiu. Oprócz tego często zacząłem przystępować do sakramentu pojednania. Podczas spowiedzi szczerze wyznaję popełnione grzechy.

Obecnie spowiadam się co dwa tygodnie. Jeśli zapomnę pójść do spowiedzi to pobieżne wspomnienia o stanie duszy, w jakim znajdowałem się w przeszłości sprawiają, że idę do konfesjonału.

Jestem grzesznikiem, który zmaga się z pokusami. Jednak sakrament pokuty sprawia, że staję się nową osobą.

Bernard M. Kago

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło: 101 Inspirational Stories of the Sacrament of Reconciliation. Called by Joy Book. s: 168-170.