Nota Wydawcy

Tym, co jest w nas najcenniejsze, jest zwykle to, czego nie potrafimy w sobie zaakceptować i przyjąć. To rozdział naszych bolesnych doświadczeń, wspomnień.

A właśnie ten rozdział jest godny najwyższej nagrody! Nie Nobla – nieba! Nagrodę otrzymujemy dzięki temu, że Najwyższy Sędzia życia ze łzami w oczach odnajduje w naszych przeżyciach podobieństwo do swoich przeżyć. A najwyższym sędzią naszego życia będzie ukrzyżowany Jezus.

W mojej opowieści głównym przewodniczącym komisji jest sam Chrystus, który ze łzami w oczach, wzruszony potrafi zobaczyć w naszym wstydliwym „siódmym rozdziale” podobieństwo do swego życia.

Pamiętasz gdzie Jezus zapłakał?

Zapłakał przed grobem Łazarza. Wzruszył się głęboko, rozrzewnił się, widząc grób i cuchnącego już od czterech dni Łazarza, ukrytego w ciemnościach skały. Wzruszył się, bo... zobaczył podobieństwo do siebie. Grób Łazarza i grób Chrystusa. Płaczące siostry Łazarza i kobiety płaczące u grobu Chrystusa. Kamień zatoczony przy pieczarze i kamień przy grobie Chrystusa.

On to widział! Widział śmierć Łazarza i swoją śmierć. Wskrzeszenie Łazarza i własne zmartwychwstanie. Jezus zobaczył podobieństwo z własnymi przeżyciami, które proroczo przewidywał.