Kazanie o. Szustaka na Niedzielę Miłosierdzia koncentruje się na postaci Św. Tomasza. Spod stereotypowego portretu „niedowiarka”, „niewiernego Tomasza” kaznodzieja wydobywa  pewien rys psychologiczny postaci apostoła, który jest nam wyjątkowo bliski. Jest to postawa człowieka obrażonego na Boga, na samego siebie i Wspólnotę Kościoła. „Obrażony” Tomasz jest  „nieobecny” podczas dokonywania się cudu Zmartwychwstania.  W jego postawie spotyka się rozczarowanie zakończeniem historii Jezusa i związane z nim poczucie bezsensu własnej roli w dziejach Ukrzyżowanego Nauczyciela, poczucie winy z powodu ucieczki w chwili pojmania Mistrza i niedotrzymania mu wierności oraz zawód jakiego doświadcza patrząc na Kościół – zalękniony, zamknięty „z obawy przed Żydami”. A jednak to  Tomaszowi jako jedynemu z apostołów Chrystus pozwala dotknąć swoich ran.  To jemu ofiaruje łaskę wejścia w samo centrum Zbawienia, w uzdrawiającą moc Krzyża. Zawiera się w tym tajemnica Boga, który upodobał sobie w tym co słabe, niedoskonałe.  Św. Tomasz uosabiając prawdę, że „w ranach Chrystusa jest nasze zdrowie”, okazuje się przewodnikiem wiodącym ku doświadczeniu miłosierdzia. Już samo imię Tomasz zawiera w sobie sens wyjątkowo bliskiego braterstwa  -  Didymos  to z greckiego „bliźniak”.  O. Szustak kończąc swe kazanie zachęca, by pomodlić się mając na myśli postać Św. Tomasza. Z pomocą tego niebieskiego przewodnika poprośmy o bliskość Jezusa w naszych słabościach, jakiej doświadczył apostoł.