Kobiety biblijne. Izebel.

Kobiety biblijne były różne: mądre i nie za bardzo, piękne i o urodzie nienachalnej, podstępne i prostolinijne, złe i dobre. Biblia ukazuje historie ich życia. Czy takich kobiet teraz nie ma? Czy ich historie nie dzieją się tu i teraz? Śledząc ich życie, przejrzyjmy się w „biblijnym lustrze”.

IZEBEL – ta, która podaje zło ( 1 Krl 21, 1-29;  2 Krl 9, 30 -37 )

Znamy takie, które pójdą za mężem jak w dym.  Takie, które dla dzieci poświęcą wszystko. Takie, ciągle na barykadach, które walczą o życie, i takie, które stoją po ich drugiej stronie. Jest też Izebel – symbol zła i potęgi władzy.

Żona Achaba, trochę mało stanowczego króla, poddanego własnej żonie. Jeśli pójdziemy za tym, że mężczyzna jest głową a kobieta szyją, to Izebel kręciła nią w każdym kierunku. Zupełnie jakby nie miała kręgosłupa szyjnego. Moralnego nie miała na pewno. Jej sposób postępowania był nadzwyczaj dobrze przemyślany. W każdym szczególe. I w każdym szczególe okrutny. Intrygi, bezwzględność, kłamstwa ─ oto narzędzia władzy Izebel. Przez lud Boży uważana była niemal za czarownicę.

Zło, którym była pochłonięta do reszty, promieniowało również na jej potomstwo. Nie było tam miejsca na bliskie relacje. Kiedy przychodzi jej koniec, nie wydaje się nawet zdziwiona. Obcowała ze śmiercią, czyniła ją i czekała jak na przyjaciółkę. I choć poczerniła brwi, umalowała się jak na bal, to śmierć ją poznała. Przynajmniej w tym wszyscy równi jesteśmy. Gdy chciano ją pochować, znaleziono tylko resztki ciała, ponieważ psy je rozszarpały. I tak spełniła się druga część przepowiedni Eliasza.

Czy można być złym aż do szpiku? Wydaje się, że tak. Czy można aż tak nienawidzić innych? Historia świata pokazuje, że tak. Ale czy dobro wtedy znika? Nie. Wiem, że nawet największe zło, ma obok siebie dobro, tylko nie chce go widzieć. Ludzi złych trzeba nam unikać. I nie dlatego, że są gorsi. Ale żeby nas z nimi nikt nie pomylił...